U Jurakovoj knjizi na djelu je svojevrsni dnevnik egzistencije čiji je esencijalni sastojak (i) umjetnost, dnevnik koji, moglo bi se reći, stapa autobiografsko, autofikcijsko i umjetničko, sinkopiranim ritmom povezano s uže poetskim segmentima (koji također nisu lišeni autofiktivnog), s tim da su ti segmenti najčešće jako daleko od standardnije shvaćene poezije, pa i poezije u prozi.

Čudo je da se pisci uopće potpisuju pravim imenom. Poezija je elegantna. Ona više prikriva nego otkriva. No proza je “radio Mileva”... Moglo bi se reći da je broj pseudonima u domaćoj i svjetskoj literaturi gotovo zanemariv u odnosu na konflikte i neugodnosti koje piscima stvara objavljivanje pod vlastitim imenom. No razlozi upotrebe pseudonima, ne računajući one političke, često su vrlo jednostavni....