Pedro Lemebel bio je takva divlja aktivistička zvijer koja je stvar pomicala naprijed u društvu punom nejednakosti kao što je čileansko, obilježeno klasnim predrasudama i konzervativnim moralom. Simboličke, materijalne, seksualne i političke granice koje obilježavaju njegovu životnu putanju čine ga usporedivim s Robertom Bolañom, koji nam je posredno i omogućio da upoznamo Lemebela. S romanom "Moj nježni toreadore" upisuje se u homoseksualnu povijest čileanske književne tradicije. 

Lemebel je istinski performer na literarnoj sceni. On zaokreće jezik, daje mu seksualni karakter, uvodi onomatopejske ekscese, ponavljanja... Suočavanje s homofobijom za Lemebela je naukovanje političke hrabrosti i, u isto vrijeme, način subvertiranja dihotomija hrabrost/muževnost i kukavičluk/nemuževnost. 

Lemebel u nasljeđe današnjoj LGBT zajednici ostavlja neposluh svakom unificiranju onoga što je seksualna raznolikost. To je stalna bitka i njezina se pitanja obnavljaju kad homofobija koegzistira s diskursom političke korektnosti.

Ivica Buljan

Pedro Lemebel najvažniji je queer pisac Latinske Amerike 20. stoljeća i uopće. Nacionalnu i međunarodnu slavu stekao je višestrukim životnim ulogama, od čileanskog pisca (esejista, kroničara i romanopisca), umjetnika performansa i queer aktivista do ikone književne, kulturne i popularne scene. Rođen je 21. studenoga 1952. u siromašnoj četvrti Santiaga, u obitelji pekara Pedra Mardonesa Paredesa i Violete Lemebel. Kasnih osamdesetih uzeo je majčino prezime, Lemebel. Pohađao je industrijsku srednju školu za stolariju i kovani metal, a diplomirao na Umjetničkoj školi Sveučilišta u Čileu, nakon čega je kratko radio kao nastavnik umjetnosti u srednjoj školi, odakle je otpušten pod pretpostavkom homoseksualnosti.  

Lemebelove kronike s vremenom je primijetio književni establišment u Čileu, posebno nakon što je njegov rad počeo zagovarati njegov sunarodnjak Roberto Bolaño, koji je Lemebela nazvao “najvećim pjesnikom moje generacije, iako ne piše poeziju”. Bolaño je pomogao da se zbirka Lemebelovih radova pojavi u Španjolskoj (1999.). Bila je to prva Lemebelova međunarodna publikacija. Iste godine dobio je Guggenheimovu stipendiju, a sa širim čitateljstvom i sve većim znanstvenim interesom za njegov rad uslijedile su nove počasti: Harvard i Stanford održali su konferencije o njegovu radu, a 2013. dobio je prestižnu čileansku nagradu José Donoso, čime se svrstao uz bok književnim velikanima kao što su Beatriz Sarlo, Ricardo Piglia i Diamela Eltit. Nominiran je 2014. za čileansku Nacionalnu nagradu za književnost. 

Lemebel je kao pisac najpoznatiji po svom romanu iz 2001. "Moj nježni toreadore" (Tengo miedo torero), koji je 2005. preveden na engleski pod naslovom "My Tender Matador" i za kojim su uslijedili i prijevodi na druge jezike, francuski, talijanski itd. Godine 2020. na osnovi njega snimljen je hvaljeni film čileanskog redatelja Rodriga Sepúlvede. Umro je od raka grla 23. siječnja 2015. u Santiagu.

© Bilješke o knjigama izrađene su na osnovu informacija dobivenih od nakladnika i njihove dodatne uredničke obrade temeljem uvida u sadržaj knjige, te se kao takve ne smiju prenositi bez prethodnog dogovora s uredništvom portala.